Dolina Gąsienicowa należy do Doliny Suchej Wody Gąsienicowej. Jest ona położona w Tatrach jako górne piętro doliny pierwotnej. Ich rozdzielenie występuje na poziomie 1425 metrów n.p.m. przy ujściu Czarnego Potoku.

Nazwa opisywanej doliny pochodzi od nazwiska jej dawnych właścicieli – Gąsieniców. Stanowiła ona część hali toteż była miejscem intensywnego wypasu. Znajdowały się tam między innymi liczne szałasy, które później rozebrano. Źródła odnoszące się do jej przeszłości pochodzą już z XVII wieku a jej obecność na mapie, choć pod inną nazwą, odnotowano w XIX stuleciu. W drugiej połowie XX wieku całkowicie wykupiono tereny Doliny z rąk prywatnych. W związku z tym zaprzestano wypasu, więc Dolina zarosła lasem i kosodrzewiną.

Turystyka oraz szlaki turystyczne

Jak wiele innych miejsc w Tatrach Dolina Gąsienicowa zaczęła cieszyć się popularnością wśród turystów już w XIX stuleciu. Nic dziwnego, skoro stanowi ona skrzyżowanie wielu interesujących szlaków. Oprócz nich w Dolinie znajduje się kilka innych ważnych dla odwiedzających obiektów. Mieści się tam między innymi „Betlejemka” będąca bazą szkolenia taterników. Oprócz tego znajduje się tam również „Księżówka” - leśniczówka – oraz „Gwara” - budynek strażników – należące do Tatrzańskiego Parku Narodowego. Mieszczą się tam także szałasy pasterskie oraz meteorologiczna stacja pomiarowa.

Szczególnie ważnym miejscem dla turystów jest schronisko „Murowaniec”. Zostało ono wybudowane w latach 20. XX wieku dzięki staraniom Towarzystwa Tatrzańskiego. Nie bez znaczenia był fakt, iż ówczesnym prezesem warszawskiego oddziału tej organizacji był wicemarszałek Sejmu, Stanisław Osiecki. Budową schroniska zajęło się bezpośrednio Wojsko Polskie a prace zajęły łącznie cztery lata. Uroczyste otwarcie schroniska, w obecności Stanisława Wojciechowskiego – ówczesnego prezydenta, miało miejsce 12 lipca 1925 roku. W latach 50. obiekt ten został powiększony. Później jeszcze modernizowano je kilkakrotnie. Aktualnie w ofercie schroniska jest 120 miejsc noclegowych. Współcześnie zarząd nad „Murowańcem” sprawuje Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze.

Z „Murowańca” rozchodzi się wiele szlaków. Jest to najpopularniejsze miejsce startowe dla osób chcących pokonać trasę do Orlej Perci, najtrudniejszy tatrzański szlak.

Ze schroniska biegną dwa szlaki oznaczone kolorem żółtym. Pierwszy z nich prowadzi do Przełęczy między Kopami. Aby tam dotrzeć należy pokonać dolinę Jaworzynkę. Drugi rozpoczyna się na Kasprowym Wierchu. Prowadzi przez „Murowaniec” na przełęcz Krzyżne. Oprócz tego istnieją jeszcze szlaki oznaczone barwami czarną, niebieską i zieloną. Szlak czarny biegnie przez Psią Trawkę do Brzezin. Szlak niebieski zaczyna się w Kuźnicach. Stamtąd prowadzi do „Murowańca”, z którego to idzie dalej nad Czarny Staw Gąsienicowy i na Zawrat. Szlak zielony jest drogą biegnącą przez Rówień Waksmundzką i Rusinową Polanę do Wierchporońca.

Natura Doliny Gąsienicowej

Dolina Gąsienicowa jest otoczona graniami Skrajnego Granatu, Świnicy i Kasprowego Wierchu. Rozdziela się ona na dwie główne odnogi: Dolinę Czarną Gąsienicową oraz Dolinę Zieloną Gąsienicową, które dalej rozdzielają się na jeszcze mniejsze gałęzie.

Bardziej charakterystyczne odgałęzienie stanowi Dolina Zielona Gąsienicowa. Natura obdarzyła bowiem to miejsce niezwykle licznymi stawami. Należą do nich: Czerwone Stawki Gąsienicowe, Długi Staw Gąsienicowy, Dwoiśniaczek, Dwoiśniak, Dwoisty Staw Gąsienicowy, Jedyniak, Kurtkowiec, Kotlinowy Stawek, Litworowy Staw Gąsienicowy, Mokra Jama, Samotniak, Troiśniak, Zadni Staw Gąsienicowy oraz Zielony Staw Gąsienicowy. Wody z wymienionych stawów wydostają się dalej podziemnymi przepływami.

W Dolinie Czarnej Gąsienicowej znajdują się co prawda tylko dwa stawy – Zmarzły Staw Gąsienicowy oraz Czarny Staw Gąsienicowy – jednak drugi z nich jest za to największy w całej Dolinie, obejmuje bowiem niemal 18 hektarów.