Tatry to jedno z najwspanialszych dzieł natury znajdujących się w Polsce. Miejsce to nie tylko oznacza piękne masywy górskie, ale również wspaniałe okazy fauny i flory. W ich okolicy znajdują się także przepiękne jeziora. Jednym z nich jest słynne Morskie Oko. Jest to największe jezioro w Tatrach. Cieszy się ono również światowej miary popularnością. Zostało uznane za jedno z pięciu najpiękniejszych jezior na świecie (obok Jeziora Czterech Kantonów w Szwajcarii, jeziora Nakuru w Kenii, jeziora Powell w Stanach Zjednoczonych oraz jeziora Saimaa w Findlanii) w rankingu przeprowadzonym przez dziennikarzy The Wall Street Journal.

Według legend nazwa jeziora ma swoje źródło w tym, iż zbiornik ten posiada podziemne połączenie z Morzem Adriatyckim. Dowodem na to miały być znalezione na jego dnie kosztowności pochodzące z rozbitego na morzu statku. Według historyków jezioro to zaczerpnęło swoją nazwę z języka niemieckiego. Zanim jednak zostało nazwane Morskim Okiem miejscowi górale określali je mianem Białego Stawu. Oprócz tego opisywany zbiornik ma jeszcze inne nazwy. Określa się je między innymi Rybim Jeziorem lub Stawem jako jedno z nielicznych zarybionych naturalnie wód w Tatrach.

Morskie Oko nie zawsze było miejscem przeznaczonym dla turystów. Jego udokumentowana historia sięga XVI wieku. Od XVII wieku król Polski użył pastwisk wokół Morskiego Oka jako terenów uprzywilejowanych, które nadawał w użytkowanie. Jednakże w pierwszej połowie XIX wieku przeszło ono w ręce prywatne. Wtedy to Emanuel Homolacs zakupił je od państwa austriackiego. Po nim właścicielem opisywanych terenów stał się Władysław Zamoyski. W czasie zarządu Zamoyskiego rozpętał się spór o Morskie Oko oraz tereny wokół niego. Właściciel leżących po przeciwległej stronie jeziora terenów uważał Morskie Oko oraz jego okolice za własność węgierską. Swoje racje próbował on udowodnić za pomocą niedokładnych map oraz dokumentów. Oswald Balzer reprezentujący stronę Zamoyskiego zdołał jednak udowodnić, że to jemu prawnie należą się tereny sporne. Toteż na samym początku XX wieku prawa do Morskiego Oka zostały przyznane Galicji. Własnością państwa polskiego jezioro stało się dopiero w 1933 roku.

W tym czasie mijało już niemalże pełne stulecie od kiedy miejsce to zostało zaadaptowane do celów turystycznych. Pierwsze przeznaczone dla przejezdnych schronisko zbudowano tam w 1836 roku. Niestety niecałe trzydzieści lat później miejsce to zostało zniszczone wskutek pożaru. Kolejne schronisko zbudowano dopiero w latach 70. XIX wieku. Podzieliło ono los poprzedniego, płonąć w 1898 roku. Oprócz  budowy schronienia dla turystów zajęto się także stworzeniem połączenia z najbliższym miastem. Efektem była ukończona w 1902 roku droga prowadząca do jeziora z Zakopanego. Nazwano ją na cześć Oswalda Balzera.

Położenie oraz szlaki turystyczne

Morskie Oko jest położone na wysokości 1395 metrów n.p.m. Znajduje się ono w Dolinie Rybiego Potoku. Górują nad nim Mięguszowieckie Szczyty. W Dolinie Rybiego Potoku znajduje się jeszcze jedno istotne jezioro – Czarny Staw. Jego ono położone ponad Morskim Okiem.

Oba wspomniane jeziora są otoczone licznymi szczytami. Należą do nich – od strony południowej: Cubryna, Kazalnica Mięguszowiecka, Mięguszowiecki Szczyt, Mięguszowiecki Szczyt Czarny, Mięguszowiecki Szczyt Pośredni, Mnich, Rysy (najwyższy szczyt w Polsce), Wołowy Grzbiet, Żabi Koń oraz Żabia Turnia Mięguszowiecka; od strony zachodniej: Miedziane, Opalony Wierch, Szpiglasowy Wierch; od strony wschodniej: Niżnie Rysy, Siedem Granatów, Żabia Lalka, Żabi Mnich, Żabi Szczyt Niżni.

Po północnej stronie jeziora znajdują się dwa budynki schroniska. Oba są uznane za obiekty zabytkowe. Znajdujące się na poziomie 1405 metrów n.p.m. schronisko PTTK imienia Stanisława Staszica jest punktem wyjściowym szlaków prowadzących na Mięguszowiecką Przełęcz nad Chłopkiem, Rysy oraz Szpiglasową Przełęcz.

Po okolicach jeziora prowadzą turystów cztery popularne szlaki. Pierwszy szlak czerwony jest trasą wokół Morskiego Oko. Jego przejście zajmuje niecałą godzinę. Kolejny jest szlak niebieski, za pomocą którego w czasie około dwóch godzin można pokonać trasę do schroniska PTTK w Dolinie Pięciu Stawów idąc przez Świstówkę Roztocką. Trzecią znaną drogą jest szlak żółty, którego punktem docelowym jest Szpiglasowa Przełęcz. Dla największych miłośników gór z pewnością najbardziej atrakcyjny jest pełny szlak czerwony. Pozwala on najwytrwalszym osobom dostać się na same Rysy. Prowadzi on bezpośrednio z Toporowej Cyrhli. Najważniejsze są trzy etapy podróży tą trasą: od Wodogrzmorów Mickiewicza do schroniska PTTK nad Morskim Okiem, stamtąd do Czarnego Stawu i z tego miejsca na szczyt.

Natura Morskiego Oka

Morskie Oko w najgłębszym miejscu osiąga ponad 50 metrów głębokości. Jezioro to ma powierzchnię niemal 35 hektarów. Jego długość to 862 metry a szerokość to 568 metrów.

To jedno z jezior pochodzenia polodowcowego. Jego podłoże w najwyższych partiach składa się z głazów, dalej ze żwiru i piasku a w najniższych partiach dno pokryte jest mułem.

Woda w Morskim Oku ma barwę o odcieniu zielonym. Jej przejrzystość może dochodzić nawet do 14 metrów głębokości. Temperatura wody zależy oczywiście od warunków atmosferycznych. Przeważnie jednak zbiornik ten zamarza w okolicach listopada i taje w okolicach maja. Zdarzały się jednak takie zimy, że Morskie Oko było zamarznięte de facto jedynie przez trzy miesiące.

Jezioro jest zasilane zarówno za pomocą potoków stałych, jak i okresowych cieków. Bezustannie napływa do niego woda z Czarnostawiańskiego Potoku oraz Mnichowego Potoku.  Ze zbiornika wypływa natomiast Rybi Potok, który rozdziela się na kilka mniejszych stawków, takich jak Małe Morskie Oko, Małe Żabie Oko oraz Żabie Oko.

Oprócz wodnych i górskich tworów natury nad Morskim Okiem można także podziwiać piękne okazy fauny i flory. Jest to jedno z niewielu jezior w Tatrach, w którym w naturalny sposób występują pstrągi. Ponadto wokół Morskiego Oka rośnie bogata roślinność. Można tam podziwiać między innymi wspaniale wznoszące się nad zbiornikiem limby. Dodatkowo okolica jest urozmaicona dzięki bardzo rzadkim gatunkom, do których należą między innymi bylica skalna, gnidosz Hacqueta, jastrzębiec włosisty, podejźrzon rutolistny (wstępuje on też w okolicach Giewontu), świetlik bezostny, turzyca Lachenala oraz turzyca skąpokwiatowa, tojad kosmaty, wełnianeczka alpejska i zimoziół północny.